25/05/2025
Milies, nestled in the heart of Centaur Chiron’s mythical refuge, is more than a village.:
Located on the southern slopes of Mount Pelion — in the heart of Centaur Chiron’s mythical refuge — Milies is a charming traditional village that captures the essence of the entire mountain in miniature.
Wander through its cobblestone alleys, admire the old stone mansions, and visit the Historic Railway Station — a rare gem where the legendary “Moutzouris” steam train still whistles through the trees.
Milies is more than just a village. A center of education and culture during the Ottoman era, it wrote its own proud chapter in Greek history through wars, occupations, and resistance.
Today, Milies is a peaceful retreat filled with natural beauty, heartfelt tradition, and timeless stories. It belongs to the Municipality of South Pelion and welcomes visitors all year round. Perched like a balcony above the sea, the entire village offers breathtaking panoramic views over the Pagasetic Gulf — a sight to remember in every season.
Ideal for nature lovers, history enthusiasts, hikers, and anyone seeking authentic Greek hospitality.
Here, you’ll find traditional tavernas with local flavors, forest paths that lead to hidden chapels and waterfalls, and a warm sense of community that makes you feel at home.
Easy access, all year round ~ Only 26Klm away from Volos City
Οι Μηλιές, φωλιασμένες στην καρδιά του μυθικού καταφυγίου του Κένταυρου Χείρωνα, είναι κάτι περισσότερο από ένα χωριό.:
Φωλιασμένες στην καρδιά του μυθικού καταφυγίου του Κενταύρου Χείρωνα, οι Μηλιές δεν είναι απλώς ένα χωριό.
Χτισμένες στις νότιες πλαγιές του Πηλίου, οι Μηλιές είναι ένας παραδοσιακός οικισμός που συμπυκνώνει την ουσία ολόκληρου του βουνού σε μικρογραφία.
Περπατήστε στα καλντερίμια τους, θαυμάστε τα πέτρινα αρχοντικά και επισκεφθείτε τον Ιστορικό Σιδηροδρομικό Σταθμό — ένα σπάνιο στολίδι, απ’ όπου περνά ακόμη το θρυλικό ατμοκίνητο τρενάκι “Μουτζούρης”, σφυρίζοντας μέσα απ’ τα δέντρα.
Οι Μηλιές υπήρξαν επί αιώνες εστία παιδείας και πολιτισμού, ιδιαίτερα κατά την Οθωμανική περίοδο, και έγραψαν τη δική τους υπερήφανη σελίδα στην ελληνική ιστορία μέσα από πολέμους, κατοχές και αντιστάσεις.
Σήμερα, οι Μηλιές είναι ένας ήρεμος προορισμός γεμάτος φυσική ομορφιά, αυθεντική παράδοση και διαχρονικές ιστορίες.
Ανήκουν στον Δήμο Νοτίου Πηλίου και υποδέχονται επισκέπτες όλο τον χρόνο. Το χωριό απλώνεται σαν μπαλκόνι πάνω από τη θάλασσα και προσφέρει πανοραμική θέα στον Παγασητικό — ένα θέαμα που κόβει την ανάσα σε κάθε εποχή.
Ιδανικές για φυσιολάτρες, φίλους της ιστορίας, περιπατητές και όσους αναζητούν την αυθεντική ελληνική φιλοξενία.
Εδώ θα βρείτε παραδοσιακές ταβέρνες με τοπικές γεύσεις, δασικά μονοπάτια που οδηγούν σε κρυμμένα ξωκλήσια και καταρράκτες, καθώς και μια θερμή αίσθηση κοινότητας που σε κάνει να νιώθεις σαν στο σπίτι σου.
Εύκολη πρόσβαση, όλο τον χρόνο
Μόλις 26 χιλιόμετρα από την πόλη του Βόλου, οι Μηλιές είναι ιδανικός προορισμός για κάθε εποχή — είτε για μια σύντομη απόδραση είτε για μια βαθύτερη γνωριμία με το Πήλιο.
Some more Info :
Mountain Pelion in General:
Pelion stands out among the mountains of Greece. Although it is not especially high (its highest peak, Pourianos Stavros, measures 1624 m.), because of its geographical position collects a lot of snow in winter. This results in plenty of spring water, creating high potential for human settlement: Pelion is the most densely inhabited mountain of Greece. It also remains overgrown with vegetation, just as it was in antiquity, as mentioned in poems of Homer and Hesiod. Its position inbetween two seas, the Aegean sea and Pagasitic gulf, means that mountain and sea are always very close. Not many ski centers are only four hours of walking time away from a beach, like Pelion`s ski center at Hania.
This combination of mountain and sea, mythology and history, natural beauty and human works (old villages, monasteries, stone bridges, fountains, cobblestone paths), coupled with availability of both summer and winter touristical infrastructure and the presence of a large city nearby (Volos), is what makes Pelion so special. It is a paradise for walkers and nature lovers. Such is the multitude of its walking routes, that one can walk on a different route every day for three months and still have new walks to explore.
Near the sea or the mountaintop, in dense beech, chestnut and oak forest, mediterranean maquis vegetation or olive and apple orchards, lasting one up to eleven hours, circular or trekking from one village to another, Pelion has it all for everybody in terms of walking, except only for alpine zone at high altitudes. Skiing, mountain biking, canyoning, climbing, horseriding, diving, swimming, sailing, caving, all these activities and more are possible and take place in the Pelion area.
Mythology:
There are three major myths in reference to Pelion: the myth of Centaurs, Jason and the Quest for the Golden Fleece and the wedding of Peleus and Thetis.
Centaurs were mythological creatures living in Pelion, with the head, arms and torso of a human and the body and legs of a horse. Their character was primitive, violent, impulsive and l***y. They lived in caves, hunting wild animals armed with rocks and tree branches. Centauromachy (the battle between Centaurs and Lapiths) is a favorite theme in ancient Greek temples: invited to the wedding of their half-brother king of Lapiths, the Centaurs got drunk and attempted to carry off the bride Hippodameia and the female guests. In the ensuing battle they were wiped out. Centauromachy is a metaphor for the imposition of human civilization over the lower, primitive appetites of humankind.
Not all Centaurs were the same, though. Chiron, son of god Cronus and nymph Philyra, was wise, peaceful and civilized, the superlative among Centaurs. He knew the secrets of nature and mastered medicine, music, archery, hunting and prophecy. He was the teacher and mentor of many heroes of myth, including Jason, Peleus, Αsklepios, Aristaios and Achilles.
Jason was the son of Aeson, king of Iolkus. When power-hungry Pelias, Aeson`s brother, seized the throne from him, Aeson, fearing for the life of his young son, sent him under the care of centaur Chiron in Pelion to be raised and educated. Many years later, having reached adulthood, Jason returned to claim the throne of his father. On his way to Iolkus he lost his sandal in the flooded river Anaurus. An oracle warned Pelias to beware of the man wearing one sandal (''monosandalos''). So, confronting Jason, he told him he would have the throne, if he could bring back the Golden Fleece. This was at Colchis (modern-day Georgia) at the Black Sea, where Phrixus sacrificed the winged golden-hair ram that he and his sister Helle rode to escape from their stepmother Ino. Helle fell off the ram`s back and drowned in the straights called Hellespont after her, but Phrixus arrived safely to Colchis. The Golden Fleece was hung at the sacred oak of god Ares, guarded by a never sleeping dragon and defended by bulls with hoofs of brass and breath of fire.
Jason accepted the challenge and asked the skilled shipwright Argus to build a ship for the long journey. At the port of Pagasai, from where Argo sailed, Jason gathered a ''dream team'' of heroes, the Argonauts, including Heracles, Theseus, Nestor, Peleus, Orpheus, Castor and Pollux, Telamon, Philoctetes, Euphemus and the Boreads Zetes and Calais (flying sons of Boreas, the North Wind). The only woman in the crew was Atalanta.
On their way, they favored king Phineas of Thrace by killing the Harpies (winged monsters that stealed his food). Phineas told Jason that the only way to reach Colchis was to sail through the Symplegades, huge rocks that came together crushing anything that traveled between them. He advised him to release a dove on approach, and if the dove made it through, to row with all their might behind it. If it was crushed, then they were doomed to fail. Jason did as advised and the dove made it through, losing only a few tail feathers. Argo also made it through with minor damage to its prow. From that time on, the rocks remained immobile, leaving free passage.
At Colchis, king Aetes asked Jason to perform certain tasks. He had to yoke the bulls that breathed fire and plow a field, then sow it with dragon teeth. That would have been impossible without help from Aetes` daughter Medea, who fell in love with Jason. Being a sorceress, she provided an ointment that protected from the bulls` flames. She also warned Jason that from the dragon teeth would sprout an army of warriors. Before they attacked him, he threw a rock into the crowd and, unable to discover who did it, the soldiers killed one another. Then Jason sprayed the dragon with a potion Medea distilled from herbs, driving it to sleep, and took the Golden Fleece.
This amazing story reflects the difficulties and dangers encountered by the brave seamen of the old times, who traveled through the Aegean and the Black Sea, creating wealth by trading of goods. The myth of Argo lived again in 2004-2006, when a replica of a penteconter with 50-oar crew was built in Volos, using tools and techniques of antiquity. That ship traveled to Corfu and Agii Saranda in the Adriatic Sea in 2008, and in the following year the modern Argonauts were able to complete the trip from Volos to ancient Colchis, reaching Batumi of Georgia at the Black Sea.
The last myth involves Peleus, king of the Myrmidons of Magnesia. The name Pelion comes after him. His wife Thetis was a Nereid (sea nymph), daughter of sea god Nereus. Zeus knew of an oracle predicting that Thetis` son would become greater than his father. Fearful of losing his position as the supreme of gods, like himself had dethroned his father Cronus, he wanted Thetis to marry a human, but she refused. Taking god Proteus` advice, Peleus hid in a sea cave in Pelion`s east coast, where Thetis used to come and rest. When she came out of the sea, he grabbed her tightly. Trying desperately to escape, she transformed herself into a lion, fire, snake and finally a cuttlefish (sepia), throwing her ink over him. Realising that no matter what she did, Peleus would not let her go, she surrendered and conceded to marry him
Their weddings took place in Pelion, outside Chiron`s cave. All gods were invited except Eris, the goddess of discord. To take revenge for the insult, she cast among the guests a golden apple with the inscription ''te kalliste'' (to the fairest). As expected, three goddesses (Hera, Athena and Aphrodite) claimed the apple, demanding from Zeus to decide which one of them was the fairest. Reluctant to favor any claim himself for obvious reasons, Zeus declared that Paris, son of Priamus, king of Troy, would be the judge.
The three godesses, after bathing in the spring of Ida in Crete, appeared before Paris,offering him gifts for favour: Hera offered ruling power and wealth, Athena skill and wisdom; but Aphrodite offered him the love of Helen of Sparta, wife of king Menelaus, the most beautiful woman on earth. Perhaps inevitably, the young shepherd prince chose to give the apple to Aphrodite, thus setting the scene for the Trojan War.
Achilles, the great hero of the Trojan War, was the son of Peleus and Thetis. Knowing of the prophecy that her son would live a glorious but short life, Thetis sought to make the child invulnerable by immersing it to the waters of Styx, river of Hades, holding it from its heel. In another version of the myth, she anointed Achilles with ambrosia and burnt his mortality into the hall fire at night. Confronted with that and fearing for the child`s life, Peleus interrupted Thetis, who fled away in anger, leaving Achilles` heel as the only vulnerable part in his body. Peleus then sent the boy to Centaur Chiron to teach and educate.
History:
There are testimonies of human presence around Pelion dating in prehistorical times. The two acropolis at Sesklo and Dimini near Volos were inhabited from Neolithic period (5th millenium BC) until the Mycenean era (12th century BC). Latest data identify the Mycenean settlement of Dimini with the ancient city of Iolkus. Some other ancient settlements around Pelion were Pagasai, Amfanai, Olizon, Neleia, Koropi, Spalauthra, Orminion, Kasthanea, Glafyrai.
At the hill of Goritsa in Volos lay the ruins of a hellenistic city built in 4th century BC, but was abandoned very soon and we don`t even know its name. In 294 BC king Demetrios of Macedonia founded the city of Demetrias at modern-day Pefkakia near Volos. Ruins of its walls, the palace, water system and the ancient theatre can be visited. Demetrias became the favourite residence of the kings of Macedonia and later was the capital of Magnesian Alliance and an episcopal see under Roman emperor Constantine before being abandoned about the 6th century AD.
During the byzantine period, the inhabitants of Demetrias moved to the nearby Castle of Volos (its remains can be seen at the city hill of Palea) for better protection from barbarian raids and pirates. Slavic people raided and settled down in Pelion, as testified by a multitude of Slavic names still surviving, like Zagora, Goritsa, Granitsa etc. The name Golos (later Volos), of Slavic origin too (gol=naked), is first mentioned in 14th century. The basis of the two most significant Pelion villages, Zagora and Portaria, is set in 12th century, upon formation of the monasteries of Sotira and Drianouvena respectively. Pelion was full of monasteries at that time, very much like the Athos peninsula today.
The Ottoman Turks seized the Castle in 1423 AD and all Christian people living there were forced to abandon it and move higher up. Indeed, during the Ottoman period (15th to 19th century) the Turks preferred to settle down at the fertile low grounds of Lechonia, Boufa and Argalasti, leaving to the Christians the mountainous slopes of Pelion, more difficult to cultivate, that were of no interest to them. The developing mountain villages remained essentially self-governed, were required to pay an annual tax and left otherwise in peace by the authorities. That privilege layed the ground for the thriving of Pelion, reaching its climax at 18th and 19th century. Groups of skilled stone builders from Zagori region of Epirus (Northwestern Greece) came and built the mansions, monasteries, bridges, fountains and kalderimis (cobblestone paths) that we admire today. Products (mainly olive oil, olives, fruits, silk, timber) were carried by mules through the kalderimis down to the sea (every village had its own beaches used as ports) and shipped to the major ports of East and West. Zagora was famous for its excellent ships. With donations by wealthy merchants, higher schools were founded, like Ellinomouseion in Zagora and the School of Milies.
In 1881, Pelion along with the region of Thessaly left the Ottoman Empire and joined the state of Greece. The modern city of Volos outside the castle had been founded just forty years before, when merchants were granted permission to build houses and churches by the Sultan in Constantinople (Istambul). Thanks to its position as the main port of the whole Thessaly for importing and exporting goods, Volos thrived under Greek rule.
Towards the end of 19th century, it was decided to build a narrow railroad of 60 cm gauge (Decauville type) from Volos to Pelion, originally scheduled to extend up to Zagora. Evaristo De Chirico, an Italian engineer, father of the eminent surrealist painter and sculptor Giorgio de Chirico, was put in charge of the project. Starting operation in 1895, the rails finally extended to the village of Milies in 1903 and the train remained in regular service until 1971. Since 1996, it operates again as a heritage railway for tourists during the summer season (April to October)-a must for any visitor.
The ravages of 2nd World War, the ensuing Greek Civil war and the massive earthquakes of 1955-57 took their toll. Civilians were executed and villages were burnt down by the German occupation forces at Milies, Drakia, Kanalia, etc. The village of Ano Kerasia still remains in ruins. Volos lost most of its fine urban mansions to the earthquakes, sadly replaced by blocks of flats. Following the development of mechanised transport, many of the old kalderimis and paths were destroyed and converted to roads. The villages of Pelion faced a post-war economic decline, until the gradual rise of tourism from the 70`s and on.
Nowadays, Volos is a well-equipped modern city with about 150.000 inhabitants, seat of the University of Thessaly, and Pelion seems to find a balance between land cultivation and tourism. Provided that its strong assets are being protected and used to advantage, Pelion might be able to justify its calling as a ''paradise'', bearing in mind that any paradise on earth cannot be perfect.
CREDITS of above TO: Κyriakos Stathakis, posted at Walking-Pelion.blogspot.com
Λίγες ακόμη πληροφορίες:
Το βουνό Πήλιο γενικά:
Το Πήλιο ξεχωρίζει ανάμεσα στα βουνά της Ελλάδας. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα ψηλό (η ψηλότερη κορυφή του, ο Πουριάνος Σταυρός, έχει ύψος 1624 μ.), λόγω της γεωγραφικής του θέσης συγκεντρώνει πολύ χιόνι το χειμώνα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει άφθονο νερό την άνοιξη, δημιουργώντας μεγάλη δυνατότητα για ανθρώπινη εγκατάσταση: το Πήλιο είναι το πιο πυκνοκατοικημένο βουνό της Ελλάδας. Παραμένει επίσης καλυμμένο με βλάστηση, όπως ακριβώς ήταν στην αρχαιότητα, όπως αναφέρεται στα ποιήματα του Ομήρου και του Ησιόδου. Η θέση του ανάμεσα σε δύο θάλασσες, το Αιγαίο και τον Παγασητικό κόλπο, σημαίνει ότι το βουνό και η θάλασσα είναι πάντα πολύ κοντά. Δεν υπάρχουν πολλά χιονοδρομικά κέντρα που να βρίσκονται μόλις τέσσερις ώρες πεζοπορίας από μια παραλία, όπως το χιονοδρομικό του Πηλίου στις Χάνια.
Αυτός ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας, μυθολογίας και ιστορίας, φυσικής ομορφιάς και ανθρώπινων δημιουργημάτων (παλιά χωριά, μοναστήρια, πέτρινα γεφύρια, βρύσες, καλντερίμια), σε συνδυασμό με την ύπαρξη τουριστικής υποδομής τόσο για το καλοκαίρι όσο και για το χειμώνα και την παρουσία μιας μεγάλης πόλης κοντά (Βόλος), είναι που κάνει το Πήλιο τόσο ξεχωριστό. Είναι παράδεισος για πεζοπόρους και φυσιολάτρες. Η ποικιλία των μονοπατιών του είναι τόσο μεγάλη, που μπορεί κανείς να περπατά σε διαφορετικό μονοπάτι κάθε μέρα για τρεις μήνες και να έχει ακόμα καινούργια να ανακαλύψει.
Κοντά στη θάλασσα ή στην κορυφή του βουνού, μέσα σε πυκνά δάση οξιάς, καστανιάς και δρυός, με μεσογειακή μακία βλάστηση ή ελαιώνες και οπωρώνες μήλων, με διαδρομές διάρκειας από μία έως έντεκα ώρες, κυκλικές ή πεζοπορίες από χωριό σε χωριό, το Πήλιο τα έχει όλα για όλους όσους αγαπούν τη πεζοπορία, εκτός μόνο από την αλπική ζώνη σε μεγάλα υψόμετρα. Σκι, ορεινή ποδηλασία, κανιονίνγκ, αναρρίχηση, ιππασία, καταδύσεις, κολύμπι, ιστιοπλοΐα, σπηλαιολογία — όλες αυτές οι δραστηριότητες και πολλές ακόμα είναι δυνατές και λαμβάνουν χώρα στην περιοχή του Πηλίου.
Μυθολογία:
Υπάρχουν τρεις βασικοί μύθοι που σχετίζονται με το Πήλιο: ο μύθος των Κενταύρων, ο Ιάσων και η Αργοναυτική εκστρατεία για το Χρυσόμαλλο Δέρας και ο γάμος του Πηλέα με τη Θέτιδα.
Οι Κένταυροι ήταν μυθικά όντα που ζούσαν στο Πήλιο, με κεφάλι, χέρια και κορμό ανθρώπου και σώμα και πόδια αλόγου. Ο χαρακτήρας τους ήταν πρωτόγονος, βίαιος, παρορμητικός και λυσσαλέος. Ζούσαν σε σπηλιές, κυνηγώντας άγρια ζώα, οπλισμένοι με πέτρες και κλαδιά δέντρων. Η Κενταυρομαχία (η μάχη ανάμεσα σε Κενταύρους και Λάπιθες) είναι αγαπημένο θέμα στους αρχαίους ελληνικούς ναούς: προσκεκλημένοι στον γάμο του ετεροθαλή αδερφού τους, βασιλιά των Λαπίθων, οι Κένταυροι μεθυσμένοι προσπάθησαν να αρπάξουν τη νύφη Ιπποδάμεια και τις γυναίκες καλεσμένες. Στη μάχη που ακολούθησε εξοντώθηκαν. Η Κενταυρομαχία είναι μεταφορά για την επιβολή του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στις χαμηλότερες, πρωτόγονες ορμές της ανθρωπότητας.
Όμως, δεν ήταν όλοι οι Κένταυροι ίδιοι. Ο Χείρων, γιος του θεού Κρόνου και της νύμφης Φυλύρας, ήταν σοφός, ειρηνικός και πολιτισμένος, ο πιο εξαιρετικός ανάμεσα στους Κενταύρους. Ήξερε τα μυστικά της φύσης και κατείχε την ιατρική, τη μουσική, το τόξο, το κυνήγι και την προφητεία. Ήταν δάσκαλος και μέντορας πολλών ηρώων της μυθολογίας, όπως ο Ιάσων, ο Πηλέας, ο Ασκληπιός, ο Αρισταίος και ο Αχιλλέας.
Ο Ιάσων ήταν γιος του Αισώνα, βασιλιά της Ιωλκού. Όταν ο πεινασμένος για εξουσία Πελίας, αδερφός του Αισώνα, κατέλαβε τον θρόνο, ο Αισών, φοβούμενος για τη ζωή του νεαρού γιου του, τον έστειλε υπό τη φροντίδα του κένταυρου Χείρωνα στο Πήλιο για να ανατραφεί και να μορφωθεί. Πολλά χρόνια αργότερα, αφού ενηλικιώθηκε, ο Ιάσων επέστρεψε να διεκδικήσει τον θρόνο του πατέρα του. Στο δρόμο για την Ιωλκό έχασε το σανδάλι του στο πλημμυρισμένο ποτάμι Άναυρο. Ένα μαντείο προειδοποίησε τον Πελία να προσέχει τον άντρα με το ένα σανδάλι («μονοσάνδαλος»). Έτσι, όταν συναντήθηκε με τον Ιάσονα, του είπε ότι θα του δώσει τον θρόνο, αν μπορέσει να φέρει πίσω το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Αυτό βρισκόταν στην Κολχίδα (τη σημερινή Γεωργία) στη Μαύρη Θάλασσα, όπου ο Φρίξος θυσίασε το φτερωτό αρνί με το χρυσό τρίχωμα, πάνω στο οποίο ο ίδιος και η αδερφή του, η Έλλη, είχαν φύγει για να γλυτώσουν από τη μητριά τους Ίνω. Η Έλλη έπεσε από την πλάτη του αρνιού και πνίγηκε στα στενά που πήραν το όνομά της, Ελλήσποντος, αλλά ο Φρίξος έφτασε σώος στην Κολχίδα. Το Χρυσόμαλλο Δέρας κρεμόταν στον ιερό δρυ του θεού Άρη, φυλαγμένο από έναν δράκο που δεν κοιμόταν ποτέ και προστατευμένο από ταύρους με οπλές από μπρούτζο και αναπνοή φωτιάς.
Ο Ιάσων αποδέχτηκε την πρόκληση και ζήτησε από τον ικανό ναυπηγό Άργο να κατασκευάσει ένα πλοίο για το μακρύ ταξίδι. Στο λιμάνι των Παγασών, από όπου απέπλευσε η Αργώ, συγκέντρωσε μια «ομάδα ονείρων» από ήρωες, τους Αργοναύτες, ανάμεσά τους τον Ηρακλή, τον Θησέα, τον Νέστορα, τον Πηλέα, τον Ορφέα, τον Κάστωρα και τον Πολυδεύκη, τον Τελαμώνα, τον Φιλοκτήτη, τον Ευφήμο και τους Βορείδες Ζήτη και Κάλαι (ιπτάμενοι γιοι του Βορέα, του Βοριά). Η μόνη γυναίκα στο πλήρωμα ήταν η Αταλάντη.
Κατά τη διαδρομή τους βοήθησαν τον βασιλιά Φίνεα της Θράκης σκοτώνοντας τις Άρπυιες (πτερωτά τέρατα που έκλεβαν το φαγητό του). Ο Φίνεας είπε στον Ιάσονα ότι ο μόνος τρόπος να φτάσουν στην Κολχίδα ήταν να περάσουν μέσα από τα Σύμπλεκα, τεράστιους βράχους που συγκλίνουν και καταστρέφουν οτιδήποτε περνά ανάμεσά τους. Τον συμβούλεψε να αφήσουν έναν περιστέρι όταν φτάσουν εκεί, και αν το περιστέρι περάσει, να κωπηλατήσουν με όλη τους τη δύναμη ακολουθώντας το. Αν συνθλιβόταν, τότε η αποστολή τους ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο Ιάσων έκανε όπως του είπε και το περιστέρι πέρασε, χάνοντας μόνο λίγες φτερούγες της ουράς. Η Αργώ επίσης πέρασε με μικρές ζημιές στη πλώρη. Από τότε οι βράχοι έμειναν ακίνητοι, αφήνοντας ελεύθερη διέλευση.
Στην Κολχίδα, ο βασιλιάς Αιήτης ζήτησε από τον Ιάσονα να εκτελέσει ορισμένες εργασίες. Έπρεπε να ζευγαρώσει τους ταύρους που έβγαζαν φωτιά και να οργώσει ένα χωράφι, και μετά να σπείρει σε αυτό δόντια δράκου. Αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τη βοήθεια της κόρης του Αιήτη, της Μήδειας, που ερωτεύτηκε τον Ιάσονα. Ως μάγισσα, του έδωσε αλοιφή που τον προστάτευε από τις φλόγες των ταύρων. Επίσης τον προειδοποίησε ότι από τα δόντια του δράκου θα φύτρωνε ένας στρατός πολεμιστών. Πριν του επιτεθούν, ο Ιάσων πέταξε μια πέτρα ανάμεσά τους και, μη μπορώντας να βρουν ποιος το έκανε, οι στρατιώτες σκότωσαν ο ένας τον άλλο. Έπειτα ο Ιάσων ψέκασε το δράκο με φίλτρο που η Μήδεια αποστάζει από βότανα, τον έριξε σε ύπνο και πήρε το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Αυτή η εκπληκτική ιστορία αντικατοπτρίζει τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν οι γενναίοι ναυτικοί των παλιών εποχών, που ταξίδευαν στο Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα, δημιουργώντας πλούτο με το εμπόριο αγαθών. Ο μύθος της Αργούς ζωντάνεψε ξανά το 2004-2006, όταν κατασκευάστηκε στον Βόλο ένα αντίγραφο πεντηκοντέρου με πλήρωμα 50 κουπιών, χρησιμοποιώντας εργαλεία και τεχνικές της αρχαιότητας. Το πλοίο αυτό ταξίδεψε στην Κέρκυρα και στους Αγίους Σαράντα στην Αδριατική Θάλασσα το 2008, και τον επόμενο χρόνο οι σύγχρονοι Αργοναύτες κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ταξίδι από τον Βόλο στην αρχαία Κολχίδα, φτάνοντας στο Μπατούμι της Γεωργίας στη Μαύρη Θάλασσα.
Ο τελευταίος μύθος αφορά τον Πηλέα, βασιλιά των Μυρμιδόνων της Μαγνησίας. Το όνομα Πήλιο προέρχεται από αυτόν.
Η γυναίκα του, η Θέτιδα, ήταν Νηρηίδα (θαλάσσια νύμφη), κόρη του θαλάσσιου θεού Νηρέα. Ο Δίας γνώριζε ένα χρησμό που προέβλεπε ότι ο γιος της Θέτιδας θα γινόταν μεγαλύτερος από τον πατέρα του. Φοβούμενος ότι θα έχανε τη θέση του ως ανώτατος θεός, όπως ο ίδιος είχε ανατρέψει τον πατέρα του Κρόνο, ήθελε η Θέτιδα να παντρευτεί έναν άνθρωπο, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ακούγοντας τη συμβουλή του θεού Πρωτέα, ο Πηλέας κρύφτηκε σε μια θαλάσσια σπηλιά στην ανατολική ακτή του Πηλίου, όπου η Θέτιδα συνήθιζε να έρχεται για να ξεκουραστεί. Όταν βγήκε από τη θάλασσα, εκείνος την κράτησε σφιχτά. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεφύγει, μεταμορφωνόταν σε λιοντάρι, φωτιά, φίδι και τέλος σε σουπιά (σέπια), πετώντας μελάνι πάνω του. Καταλαβαίνοντας ότι ό,τι κι αν έκανε, ο Πηλέας δεν θα την άφηνε, παραιτήθηκε και συμφώνησε να τον παντρευτεί.
Ο γάμος τους έγινε στο Πήλιο, έξω από τη σπηλιά του Χείρωνα. Όλοι οι θεοί προσκλήθηκαν εκτός από την Έριδα, τη θεά της διαφωνίας. Για να πάρει εκδίκηση για την προσβολή, πέταξε ανάμεσα στους καλεσμένους ένα χρυσό μήλο με την επιγραφή «τῇ καλλίστῃ» (στην ωραιότερη). Όπως ήταν αναμενόμενο, τρεις θεές (Ήρα, Αθηνά και Αφροδίτη) διεκδίκησαν το μήλο, ζητώντας από το Δία να αποφασίσει ποια ήταν η πιο όμορφη. Αρνούμενος να πάρει θέση για προφανείς λόγους, ο Δίας όρισε τον Πάρι, γιο του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας, να είναι ο κριτής.
Οι τρεις θεές, αφού έκαναν μπάνιο στην πηγή της Ίδας στην Κρήτη, εμφανίστηκαν μπροστά στον Πάρι προσφέροντάς του δώρα για εύνοια: η Ήρα προσέφερε εξουσία και πλούτο, η Αθηνά δεξιότητα και σοφία, αλλά η Αφροδίτη του υποσχέθηκε την αγάπη της Ελένης της Σπάρτης, γυναίκας του βασιλιά Μενέλαου, της πιο όμορφης γυναίκας στη γη. Αναπόφευκτα ίσως, ο νεαρός βοσκός και πρίγκιπας επέλεξε να δώσει το μήλο στην Αφροδίτη, βάζοντας έτσι το σκηνικό για τον Τρωικό Πόλεμο.
Ο Αχιλλέας, ο μεγάλος ήρωας του Τρωικού Πολέμου, ήταν γιος του Πηλέα και της Θέτιδας. Γνωρίζοντας τη μοίρα που προέβλεπε ότι ο γιος της θα ζούσε μια ένδοξη αλλά σύντομη ζωή, η Θέτιδα προσπάθησε να κάνει το παιδί άτρωτο βυθίζοντάς τον στα νερά του Στύγα, του ποταμού του Άδη, κρατώντας τον από τη φτέρνα. Σε μια άλλη εκδοχή του μύθου, άλειψε τον Αχιλλέα με αμβροσία και έκαψε τη θνητότητά του στη φωτιά της αίθουσας τη νύχτα. Αντιμετωπίζοντας αυτό και φοβούμενος για τη ζωή του παιδιού, ο Πηλέας διέκοψε τη Θέτιδα, η οποία έφυγε θυμωμένη, αφήνοντας τη φτέρνα του Αχιλλέα ως το μοναδικό ευάλωτο σημείο στο σώμα του. Ο Πηλέας έπειτα έστειλε το αγόρι στον Κένταυρο Χείρωνα για να το διδάξει και να το μορφώσει.
Ιστορία:
Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπινης παρουσίας γύρω από το Πήλιο που χρονολογούνται από προϊστορικούς χρόνους. Οι δύο ακροπόλεις στο Σέσκλο και το Δημίνι κοντά στον Βόλο κατοικήθηκαν από τη Νεολιθική εποχή (5ο χιλιετηρίδα π.Χ.) μέχρι την εποχή των Μυκηναίων (12ος αιώνας π.Χ.). Τα νεότερα δεδομένα ταυτίζουν τον μυκηναϊκό οικισμό του Δημινίου με την αρχαία πόλη της Ιωλκού. Μερικοί άλλοι αρχαίοι οικισμοί γύρω από το Πήλιο ήταν οι Παγασαί, Αμφαναί, Ολίζων, Νέλεια, Κορόπη, Σπαλαύθρα, Ορμίνιον, Κασθάνεια, Γλαφυραί.
Στον λόφο της Γορίτσας στον Βόλο βρίσκονται τα ερείπια μιας ελληνιστικής πόλης που χτίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ., αλλά εγκαταλείφθηκε πολύ γρήγορα και δεν γνωρίζουμε καν το όνομά της. Το 294 π.Χ. ο βασιλιάς Δημήτριος της Μακεδονίας ίδρυσε την πόλη Δημητριάδα στη σημερινή περιοχή Πευκάκια κοντά στον Βόλο. Μπορούν να επισκεφθούν τα ερείπια των τειχών της, το ανάκτορο, το υδροσύστημα και το αρχαίο θέατρο. Η Δημητριάδα έγινε η αγαπημένη κατοικία των βασιλιάδων της Μακεδονίας και αργότερα ήταν η πρωτεύουσα της Μαγνησιακής Συμπολιτείας και επισκοπική έδρα υπό τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, πριν εγκαταλειφθεί περίπου τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο, οι κάτοικοι της Δημητριάδας μετακινήθηκαν στο κοντινό Κάστρο του Βόλου (τα ερείπια του οποίου διακρίνονται στον λόφο της Παλιάς Πόλης) για καλύτερη προστασία από επιδρομές βαρβάρων και πειρατών. Οι Σλάβοι επιτέθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Πήλιο, όπως μαρτυρούν πολλά σλαβικά ονόματα που διασώζονται μέχρι σήμερα, όπως η Ζαγορά, η Γορίτσα, η Γρανίτσα κ.ά. Το όνομα Γκόλος (αργότερα Βόλος), επίσης σλαβικής προέλευσης (gol = γυμνός), αναφέρεται πρώτη φορά τον 14ο αιώνα. Η ίδρυση των δύο σημαντικότερων χωριών του Πηλίου, της Ζαγοράς και της Πορταριάς, ανάγεται στον 12ο αιώνα, με τη δημιουργία των μοναστηριών της Σωτήρας και της Δριανούβενας αντίστοιχα. Το Πήλιο εκείνη την εποχή ήταν γεμάτο μοναστήρια, πολύ σαν τη χερσόνησο του Αγίου Όρους σήμερα.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέλαβαν το Κάστρο το 1423 μ.Χ. και όλοι οι χριστιανοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και να ανεβούν ψηλότερα. Πράγματι, κατά την Οθωμανική περίοδο (15ος έως 19ος αιώνας) οι Τούρκοι προτιμούσαν να εγκαθίστανται στα εύφορα πεδινά του Λεχωνίων, της Μπούφας και της Αργαλαστής, αφήνοντας στους χριστιανούς τις ορεινές πλαγιές του Πηλίου, που ήταν πιο δύσκολες για καλλιέργεια και δεν τους ενδιέφεραν. Τα αναπτυσσόμενα ορεινά χωριά διατήρησαν ουσιαστικά αυτοδιοίκηση, πλήρωναν ένα ετήσιο φόρο και για το υπόλοιπο αφήνονταν στην ησυχία τους από τις αρχές. Αυτό το προνόμιο έθεσε τις βάσεις για την άνθηση του Πηλίου, που κορυφώθηκε στους 18ο και 19ο αιώνα. Ομάδες ικανών μαστόρων από την περιοχή Ζαγορίου της Ηπείρου (βορειοδυτική Ελλάδα) ήρθαν και έχτισαν τα αρχοντικά, τα μοναστήρια, τις γέφυρες, τις βρύσες και τα καλντερίμια που θαυμάζουμε σήμερα. Τα προϊόντα (κυρίως ελαιόλαδο, ελιές, φρούτα, μετάξι, ξυλεία) μεταφέρονταν με μουλάρια μέσα από τα καλντερίμια προς τη θάλασσα (κάθε χωριό είχε τις δικές του παραλίες που χρησιμοποιούνταν ως λιμάνια) και φορτώνονταν για τα μεγάλα λιμάνια της Ανατολής και της Δύσης. Η Ζαγορά ήταν φημισμένη για τα εξαιρετικά πλοία της. Με δωρεές πλουσίων εμπόρων ιδρύθηκαν ανώτερα σχολεία, όπως το Ελληνόμουσιο στη Ζαγορά και η Σχολή των Μηλεών.
Το 1881, το Πήλιο μαζί με την περιοχή της Θεσσαλίας αποχώρησαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ενώθηκαν με το ελληνικό κράτος. Η σύγχρονη πόλη του Βόλου, έξω από το κάστρο, είχε ιδρυθεί μόλις σαράντα χρόνια νωρίτερα, όταν οι έμποροι πήραν άδεια από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη (Ισταμπούλ) να χτίσουν σπίτια και εκκλησίες. Χάρη στη θέση της ως κύριο λιμάνι ολόκληρης της Θεσσαλίας για την εισαγωγή και εξαγωγή εμπορευμάτων, η πόλη του Βόλου ευημέρησε υπό την ελληνική διοίκηση.
Προς το τέλος του 19ου αιώνα αποφασίστηκε η κατασκευή ενός στενού σιδηροδρόμου με εύρος 60 εκατοστών (τύπου Decauville) από το Βόλο προς το Πήλιο, με αρχικό σχεδιασμό να επεκταθεί έως τη Ζαγορά. Υπεύθυνος του έργου τοποθετήθηκε ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο, πατέρας του διακεκριμένου υπερρεαλιστή ζωγράφου και γλύπτη Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Ξεκινώντας τη λειτουργία του το 1895, οι γραμμές επεκτάθηκαν τελικά στο χωριό Μηλιές το 1903 και το τρένο παρέμεινε σε τακτική λειτουργία μέχρι το 1971. Από το 1996, λειτουργεί ξανά ως ιστορικός τουριστικός σιδηρόδρομος κατά την καλοκαιρινή περίοδο (Απρίλιος έως Οκτώβριος) — ένα αξιοθέατο που πρέπει οπωσδήποτε να δει κάθε επισκέπτης.
Οι καταστροφές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο επακόλουθος Ελληνικός Εμφύλιος και οι ισχυροί σεισμοί των ετών 1955-57 άφησαν βαθιά σημάδια. Πολίτες εκτελέστηκαν και χωριά όπως οι Μηλιές, η Δράκεια, τα Κανάλια κάηκαν από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις. Το χωριό Άνω Κερασιά παραμένει ακόμα σε ερείπια. Ο Βόλος έχασε τα περισσότερα από τα όμορφα αστικά αρχοντικά του στους σεισμούς, που δυστυχώς αντικαταστάθηκαν από πολυκατοικίες. Με την ανάπτυξη του μηχανοκίνητου μεταφορικού μέσου, πολλά από τα παλιά καλντερίμια και μονοπάτια καταστράφηκαν και μετατράπηκαν σε δρόμους. Τα χωριά του Πηλίου αντιμετώπισαν οικονομική παρακμή μετά τον πόλεμο, μέχρι την σταδιακή άνοδο του τουρισμού από τη δεκαετία του ’70 και μετά.
Σήμερα, ο Βόλος είναι μια καλά εξοπλισμένη σύγχρονη πόλη με περίπου 150.000 κατοίκους, έδρα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και το Πήλιο φαίνεται να βρίσκει μια ισορροπία μεταξύ καλλιέργειας της γης και τουρισμού. Εφόσον τα σημαντικά του πλεονεκτήματα προστατευθούν και αξιοποιηθούν, το Πήλιο ίσως καταφέρει να δικαιώσει τον χαρακτηρισμό του ως «παράδεισος», κρατώντας πάντα στο μυαλό ότι κανένας παράδεισος πάνω στη γη δεν είναι απόλυτα τέλειος.
#Μηλιες #Πηλιο
https://sites.google.com/view/perky-roses-home-milies-pelion/pelion-the-enchanted-mountain-nature-myth-history-culture-peace
The House and part of the yard ~ Το Σπίτι και μέρος της αυλής.
