Club Gerrit Reizen, Amsterdam (2025)

30/04/2025

Elke dag geb***t er wel iets dat het vermelden waard is als je op zijn club Gerrit's onderweg bent. Vandaag zou een easy rit moeten zijn van 67 km en zo begon de dag ook. Na een laat buffetontbijt vertrokken we pas na 9 uur over een nauwelijks glooiende te grote weg, waar we in Sidi Hani na zo'n 20 km gelukkig vanaf konden.

Vlak na de afslag kwamen we langs een lyceum waar een flinke groep leerlingen buiten stond. Terwijl we doorreden bedacht ik dat het toch wel een mooie foto zou zijn en reed een stukje terug om een paar meiden die al stonden te roepen te vragen of ze op de foto wilde. Dat wilden ze wel, maar we moesten het eerst aan de directeur vragen. Het gebouw was behoorlijk ruim opgezet in een carre rond een binnenplaats en in smetteloos wit geschilderd. De directeur, die Ali heet en in Sousse woont, vond het uiteindelijk prima en ging zelf mee naar buiten.
Na de fotosessie vroegen de leerlingen ons nog het hemd van het lijf en mijn facebookgegevens. Inmiddels ben ik twee Tunesische facebookvriendinnen rijker. Ik beloofhierbij dat ik de goede foto's die ik met mijn canon camera heb genomen hen inmiddels nog hier zal posten als we terug zijn, zoals ik dat mijn facebookvriendinnen al heb beloofd.

De weg die we naar het zuidoosten volgden werd sneller dan verwacht, al na enkele kilometers onverhard. Het is niet de mooiste streek van Tunesië tussen Kairouan en Sousse, maar langs een kleine stille weg oogt het vlakke landschap van graan en oliifbomen toch een stuk aangenamer dan langs de grote weg. De regen van de afgelopen weken heeft er wel voor gezorgd dat het landschap frisser oogt dan in de zomer, wanneer het hier een dorre boel zal zijn.
Die regen, die op deze zonnige dag ver weg leek, zorgde er ook voor dat we regelmatig van de fiets gingen om een stukje te lopen, vooral nadat Gerard onderuit was gegleden over zo'n stuk weg dat droog oogt maar heel glibberig is. Onze fietsen waren ook snel weer bedekt met een mooie bruine laag modder. Bij een uitzichtpunt zagen we dat het zoutmeer vol water stond, maar dat de weg er ruim langs liep. We sloegen een paadje in langs olijfbomen om aan de rand te komen van de zandvlakte vanwaar het leek of het nog een paar honderd meter naar het meer was.
Nico bleef bij de fietsen en we gingen op pad, eerst langs de stukken met nog heideachtige vegetatie, waar gekuifde Maghreb Leeuweriken vlogen en zelfs een vale gier en later over de kale zandvlakte waar de afdrukken van onze fietsschoenen steeds dieper werden. Tussen het donkere zand lichtten wittere stukken op die wateriger waren en daartussen schitterden zoutkristallen in de zon.
Na twee kilometer lopen was de waterlijn ogenschijnlijk nog even ver als toen we begonnen. Ik zag heel in verte Frans en Gerard die een andere route hadden genomen maar hetzelfde hadden ervaren. Na ruim en uur ploeteren waren we terug en daarna bleek het MTB-parkoers voor de volgende 12 km ook behoorlijk zwaar te zijn.

In een dorpje verderop waar de weg weer verhard was kwamen we bij met koffie en fruit en vervolgden onze weg naar de badplaats Sousse, na Tunis de grootste stad van het land. De Medina waar ons leuke hotel tegenaan ligt, is van een andere orde dan van die we tot nu toe hebben gezien en ervaren: overal makeup, snuisterijen en voetbalshirts in een pittoreske maar verpeste toeristenambiance; zoiets als Mont-Saint-Michel of Valkenburg. de haven was al iets beter, maar een taxi naar het strand bleek een gouden zet. Hier langs de boulevard was er wel couleur locale. Gezinnen, stellen en groepjes jongens bevolkten het lange strand en op de boulevard stond verkopers van thee.
Morgen geen MTB paden. Die hebben we eruit gehaald en een nieuwe Medina lonkt, die van Hammamet waar we een hotel met spa hebben geboekt.

29/04/2025

Om vier uur in de middag liggen we op een echte rustdag, na een duik in het zwembad in hotel Continental, op een ligbedje. Op loopafstand van de enerverende Medina, de oudste van Afrika en nog steeds vol leven maar ook met belangrijke monumenten. Gisteren waren we al even rondgelopen op weg naar ons restaurant, met bewolkt , zelfs regenachtig weer, maar vandaag weer in de zon, die nu aan een strakblauwe hemel staat. Een bezoekje aan de dove kappers van Kairouan, een fenomeen dat het ook in Amsterdam goed zou kunnen doen, maakte ons uitstapje compleet. Geknipt, gewassen, geschoren en geparfumeerd stonden we na een paar uur weer buiten, wel een slordige 4 euro de man armer.

In de Medina hebben we de belangrijkste monumenten bezocht, de waterpomp die door een kameel in een tredmolen wordt aangedreven, een mausoleum van een heilige uit de 14e eeuw en natuurlijk de grote moskee uit de 9e eeuw, waar we vanaf de buitenring en binnenplaats een blik konden werpen op de gebedsruimte, taboe voor niet-moslims.
Kairouan is een belangrijke plaats voor moslims, de derde in rang van heilige steden en het wordt ook wel het Mekka van de armen genoemd. Tunesiërs die geenreis naar Mekka kunnen betalen, kunnen ook aan hun verplichtingen voldoen door zeven keer naar deze moskee te komen.
Rondlopen in de medina zelf, met zijn schakering aan steegjes en pleintjes, waar brommers en wandelaars vrdeig naast elkaar opereren, en af en toe een winkeltje bezoeken, blijft echter de beste activiteit hier; de ene foto na de andere verschijnt voor je blikveld.

Dat hadden gisteren toen we hier binnen kwamen rijden niet gedacht. Na een vrij gemakkelijke 95 kilometer die toch zwaar was omdat het de vierde fietsdag was en de oude lijven om rust vroegen, reden we door uitermate lelijke buitenwijken over nota bene een fietspad deze derde stad van het land (100.000 inwoners) binnen. Ook het landschap, dat de eerste 50 km nog aantrekkelijk was en heuvelachtig, was steeds platter en saaier geworden; ook de ooievaars willen hier niet meer wonen.

Tunesiërs zijn bescheiden en in vergelijking met mensen in Marokko of Egypte volstrekt niet agressief in het aanbieden van diensten of producten. Vanochtend werden we eerst een stukje ongevraagd begeleid door een jongeman die vertelde geen gids te zijn en al helemaal niet op geld uit. Na een stukje te hebben gekletst en meegelopen, verdween hij weer met een opgeruimd au revoir. Vervolgens werden we door een uitbater van een tapijtenwinkel annex werkplaats uitgenodigd via zijn winkel naar het terras boven te gaan voor een mooi uitzicht over de Medina. Hij liet ons voor de vorm nog wat tapijten zien beneden maar begreep dat we die niet op de fiets mee konden nemen. Ook bij restaurants geen porders maar overal vriendelijke en aanspreekbare mensen die graag een praatje maken en nergens mensen die stennis maken als je foto's maakt.

Om 7 uur hebben gereserveerd in een soort paleisrestaurant. De nummer 1 van de stad. Gisteren de nummer drie gehad en die was al erg goed. Tunesisch eten is voor deze regio aan de pittige kant door flink gebruik van Harissa. Daar had ook de Marokaanse taxichaufeur op de heenweg me al op gewezen. In veel restaurants hoef je maar 1 gerecht te bestellen. Het voorgerecht en nagerecht krijg je er standaard bij.
Het grote fietsen is nu wel geweest. We rijden morgen naar de kust en vandaar rustig omhoog langs die kust en het blijft mooi weer.

27/04/2025

Vandaag waren we na een vroeg vertrek en een probleemloze rit al om 14.30 uur binnen, hoewel de afstand 120 km bedroeg. Als je dat in een treintje doet en je houdt je hartslag constant - ook zo'n 120 - dan kun je het lang volhouden. Een kopje koffie op km 40 en een koffie met wat snacks op km 80 en de weg was overal van glad asfalt: dat helpt ook.

De wegen waren niet stil maar de hoeveelheid auto's valt ook op de drukke wegen erg mee. We reden vooral aan het begin en het eind door de graanschuur van het land, waar deze streek al in de Romeinse tijd bekend om stond. Wel overal omzoomd door bloeiende bloemen en langs de wegen een ongelooflijke hoeveelheid ooievaarsnesten en praktisch allemaal bewoond. De hoeveelheid vogels die je ziet en hoort is hier nog op een peil dat in stikstofminnend Nederland al in jaren niet meer wordt gehaald. Je ziet buiten de ooievaars ook een grote hoeveelheid roofvogels en zangers als geelgorzen, groenlingen, kanaries, buulbuuls en vooral veel leeuweriken, al vliegend in de lucht zingend, zoals ooit ook boven Nederlandse akkers en je hoort soms in bosjes die je passeert honderden mussen tsjilpen - Spaanse mussen, net iets afgetekender dan die ooit bij ons ook in groten getale voorkwamen. Ik heb met mijn camera met 400 mm-lens al heel wat moois geschoten, zelfs een uil gisteren, zomaar op een elektriciteitskabel.

In onze riante villa kwam de zus met van de uitbaatster Ines, met dochter en kleindochter tegelijk met ons aan. We hebben drie slaapkamers, een enorme huiskamer die heel fraai is ingericht en een zeer ruime tuin met ligstoelen en zwembad, dat alles op een kilometer of 3 van een dorp genaamd El Fahs, op een ombestemd stukje land ver weg van alles. Na veel over en geweer gebel en geapp met Ines stuurden we een lijst met boodschappen op en gaven we een bestelling door voor het restaurant - allemaal wilden we Ojja Merguez, de Tunesische keuken op zijn best - en om 5 uur kwam de familie terug met de maaltijden en de boodschappen.

Toen we eenmaal aan de maaltijd zaten, barstte het onweer los en spatten de hagelstenen tegen de glazen pui, waar Nico twee uur eerder nog met ontbloot bovenlijf in de zon lag.
Morgen naar Kairouan, 100 km naar het zuiden, ook wel het Mekka van de armen genoemd, de in belangrijkheid derde Islamitische stad op aarde.

26/04/2025

Dit was weer een legendarische club Gerrit etappe, al was hij uiteindelijk maar 80 km en 1200 hoogtemeters.
Het begon bij een vroeg buffetontbijt in El Mouradi waar op dat uur al vele gasten langs de chococroissants, koekjes, dadels en andere zoetigheden schoven. Om 10 voor 8 begon de rit en dat was zoals verwacht direct flink omhoog, eerst van 180 naar 410 meter en later weer naar 610, heerlijk alles over asfalt.
Na een afdaling kwamen we in het levendige dorp Firhama waar een ooievaar naast een sikkel leeft op de top van de minaret van de moskee en waar een markt gaande was. En toen ging het weer omhoog en het laatste stukje zelfs weer steil. We kregen van een groepje vriendelijke mannen in the middle of nowhere waar we hergroepeerden, zomaar twee flessen water en van daar ging het via spannende paadjes die volgens komoot verhard zijn maar die ik toch echt als onverhard ervoer naar Bulla Regia. Frans viel op een van de paadjes plots in een gleuf en had een lelijk ontvelde plek aan de bovenbuitenkant van zijn dij.

Bulla regia was een ervaring. Miljoenen mensen bezoeken Pompei, honderdduizenden Carthago, maar wie bezoekt Bulla Regia, zomaar ergens midden in het Tunesiche platteland.
Toch is dit een van de mooiste overblijfselen van een Romeinse stad ter wereld. Enorm groot met romeinse keienwegen tussen alle attracties, met thermen, een theater, een agora, een tempel van Apollo en bovendien met verschillende goed geconserveerde villas, die gedeeltelijk onder de grond liggen zodat ze koelte boden aan de bewoners. Ook verschillende mozaiekvloeren waren nog in tact. Tussen al die overblijfselen bloeiden de bloemen uitbundig en was er overal uitzicht op de olijfbomen en dadelpalmen op de groene heuvels rondom.

Er liep ook een schoolklas rond. Bij ons zou het onderbouw middelbare school zijn. Klas 2 of 3. Ze hadden veel plezier in de villas, vooral met elkaar. Opvallend is dat je hier geen scholier ziet met een hoofddoek. Het vaak lange haar wordt onbezorgd rondgezwaaid.
Toen we na een lang bezoek terugkwamen bij het restaurant aan de overkant van de straat, waar we onze fietsen hadden gestald, waren de schoolklassen aan het eten. Er werd voor ons ook nog een tafel neergezet.

Om 14.00 uur waren we klaar om de laatste 52 km van de etappe af te leggen. Eerst een heel stuk vlak en dan nog een reuzeklim naar 800 meter en een afdalinkje naar el Kef, onze eindbestemming van de dag.
Een kleine weg leidde naar Jendouba, een provinciehoofdstad en na zoeken kwamen we daar op de grote weg naar el Kef terecht. Het reed wel lekker zo vlak met een windje in de rug maar er waren best veel auto's. Toen de weg ervanaf die we moesten volgen - volgens komoot een verharde - weer een onverharde van bedenkelijke kwaliteit bleek te zijn hebben we even overlegd; een jongetje dat een stukje mee opreed probeerde ook te helpen door te zeggen dat de weg voor ons beslist niet naar el Kef leidde.
Omdat het 5 km langer was via de grote weg zijn we toch de onverharde opgereden, waar we al snel spijt van hadden toen uit elk boerenerf dat we passeerden een roedel honden kwam aanblaffen en een heel stuk achter ons aan bleef jagen.

Op een gegeven moment ging de weg steil omhoog en werd bovendien onberijdbaar vanwege de steentjes en het zand. Hij werd ook bedenkelijk smal voor een doorgaande weg. Na 10 km ploeteren, steil op en neer, soms lopend en duwend bereikten we een rivier. Aan de overkant liep de weg door maar om daar te komen moest je echt een flink eind door het water waden.
Omdat ik een hekel heb aan terug fietsen en dat sowieso zou betekenen dat we nog 47 inplaats van 24 kilometer zouden moeten rijden, bood ik aan om te gaan kijken of een overtocht met fietsen mogelijk was.de eerste overtocht verliep redelijk. Ik moest wel erg mijn evenwicht zoeken in soms zuigende modder en dan weer op grote stenen maar ik bereikte droog de overkant en het water kwam op zijn ergst tot halverwege mijn dijbenen. Met tassen bleek het echter een andere excercitie. Na een stap of zes gleed ik al weg en eindigde met mijn r**t in het water terwijl in probeerde mijn tassen droog te houden.

Op de terugweg langs de honden stond een busje met daarin twee mannen. Een grote achter het stuur en een kleine zestiger met een bril en een dramatisch gebit daarnaast. De kleine zei dat transport naar El Kef wel mogelijk was en regelde een pickup voor de fietsen bij de grote weg 10 km terug en dan zouden wij met hun meerijden.

We maakten de prijs op 150 dinar, een kleine 50 euro, hoewel Salah, zo heette de kleine, die zich als 'professeur' voorstelde het eigenlijk niet over geld wilde hebben, omdat we vrienden waren. Onderweg bleek hij niet alleen een vreselijke ou****er die vooral mij als slachtoffer had gekozen, maar ook een behoorlijke zu***ap. Ook Frans en Gerard kregen twee ijskoude blikjes bier; hij had een enorme zak met ijs bij zich en de voorraad blikjes bier bleek ook aanzienlijk. Hij was een goede moslim, zei hij, maar bezigde ook de filosofie van de keuze.
Hij werd steeds moeilijker te verstaan en ik kreeg ook steeds minder zin hem een antwoord te geven op zijn onbegrijpelijke vragen. Het landschap was gelukkig weer prachtig en de weg helemaal niet druk meer, wat een mooie weg was dir geweest om te fietsen.

Eenmaal in El Kef kon ik vluchten om de formaliteiten in het hotel te regelen. Gerard liep met de chauffeur naar de grote weg om de auto met fietsen binnen te loodsen en Frans en Nico blven achter met Salah, die inmiddels had besloten dat ze toch wel meer geld zouden moeten krijgen voor de hele expeditie. Hij kreeg ook nog ruzie met de chauffeur van de pickup over de verdeling van de buit en uiteindelijk hebben we maar 20 extra aan die chauffeur gegeven.

Er lonkte een warme do**he in het hotel en een maaltijd. Morgen de langste etappe. Ik ga op google maps de wegen checken waar komoot ons over heen wil hebben.

25/04/2025

Gerard en ik zijn zojuist gaan zwemmen in het binnenbad met bubbelgedeelte waar de oudere heren zich hadden verzameld. Aande andere kant een verzameling oudere vrouwen in Burkina's.
We moesten wel eerst do**hen maakte de opzichter met zijn fluitje duidelijk.
Frans en Nico bleven liever op de kamer. Nu drinken we een cappuccino en en biertje! op het grote buitenterras. De zon is onder maar ook hier in de bergen kun je nog gewoon in je t-shirt buiten zitten. We zijn in Bourguiba Hammam en daar staat een enorm hotelcomplex met zwavelhoudende baden en massages, dat de gegoede burgerij van Tunesie lokt. Daar kun je dus ook bier bestellen, wat tot nu toe vrij ongebruikelijk is gebleken in dit land.

Gisteren hebben we een fijne relaxte rustdag gehad. De fiets van Frans was al in de ochtend gemaakt en we wandelden vanuit ons gezellige appartement in een woonwijk hoog boven het centrum naar beneden om de belangrijkste attracties van Tabarka te gaan bezoeken: de naalden en het Genuese fort op het eiland voor de kust. Vanaf de naalden - een serie puntige rotsen in geel en bruin vlak voor de kust - was te zien dat het een flinke klim was naar het fort. Om het te bereiken liepen we langs een hele parade aan snuisterijen voor de toeristen die er buiten ons niet waren en wij verdwenen al snel via een paadje aan de andere kant van de stalletjes langs het strand. Alleen al voor de vogels en de natuur was de klim de moeite waard. Dit bijzondere fort dat vanaf de 15e eeuw als onneembaar gold bereikten we in de vroege middag en hebben we uitgebreid bekeken, met name het zicht op de rotsen ver beneden waar de golven wit over heen spoelden.

Vandaag reden we de hele dag in de zon maar het was allemaal zeer goed uit te houden. Volgens de weerapp is het zelfs koud maar ik schat het op zo'n 20 graden. Nico rijdt nog met lange mouwen en doet zijn wolletje aan naar beneden maar ik rijd de hele dag in een mouwloos shirt.
Toen we na een paar kilometer van de grote weg afgingen, begon het genieten. We reden over een stille smalle verharde weg omhoog, een beetje onregelmatig maar niet te steil. Om ons heen kurkeiken en stuwmeren, om de paar honderd meter een nieuw groen en prachtig vergezicht. Langzaam aan bereikten we de 600 meter en daar begon een stuk onverhard van 3,5 km dat we voorzichtiger dan de eerste dagen hebben benaderd. Stukken met veel water - de regen van drie dagen geleden is nog steeds op de wegen zichtbaar - en veel stenen werd er zelfs gelopen.
Daarna begon een echte klim van 6 km op nieuw asfalt in zo'n 6 km werd de 910 meter bereikt. Heerlijk om gewoon door te kunnen rijden zonder je om het wegdek te hoeven bekommeren.
Daarna ging het alleen nog maar naar beneden, eerst 8 km naar Ain Drahem, een stoffig stadje dat geldt als het outdoorcentrum van Tunesie, maar waar wij een vreemd restaurant vonden, waar we bric hebben gegeten - een tunesisch gerecht dat bestaat uit een gevulde pannenkoek die is dichtgeklapt en gefrituurd - maar dat vooral opviel door de uitgebreide alcoholische kaart, die ook veel plaatselijke alcoholliefhebbers trok. Vervolgens daalden we verder over eendrukke weg, een stukje terug naar het noorden maar al snel van de weg af over een stille provinciale weg tot aan het kuuroordhotel waar we nu zitten.

23/04/2025

Net als het uniformeren van de opladers zouden ze ook derailleurpatjes verplicht allemaal hetzelfde moeten maken. Nu heeft elk merk zijn eigen padje en voor zo'n lullig stukkie metaal moet je dan 40 euro betalen of meer. Wellicht kunnen we gelijk iets bedenken om de verbinding tussen fiets en derailleur minder kwetsbaar te maken, want nadat mij dit lot al twee keer had getroffen, was het nu de b***t aan Frans.

Het was op het laatste stuk van de onverharde wegen die we al in het begin van de etappe moesten verwerken. Eerst gingen we over een nieuwe weg omhoog over de bergrug heen waarvan Cap Serrat de uitloper is en vervolgens ging het kilometers op en neer langs een prachtige ruige kust met bruine rotsen en witschuimend blauw water.
Daarna kwamen we al snel terecht in een opeenvolging van wegen waarop rijden soms wel, soms net en soms niet te doen was, door de modder, het rulle zand of de stenen in combinatie met de steilte. Er liep een man met ons mee met stokbroden die we nauwelijks achter ons konden laten; zo langzaam ging het. We moesten ook een paar keer stoppen om de aangekoekte blubber die snel hard werd van onze banden te vegen.

Ons eerste doel was een winkeltje aangeraden door iemand op komoot, onze fietsreisapp. Het lag op 27 kilometer van de start en we verwachtten die nodig te hebben omdat er daarna voorlopig weer niks te vinden zou zijn. In de middag zouden we dan Pizza eten in Nefza op kilometer 50, zo'n 35 kilometer voor de aaankomst in Tabarka, ons doel van vandaag, de laatste voorlopig aan zee, niet ver van de Algerijnse grens.

We hebben de winkel net niet gehaald. Op twee kilometer ervoor brak Frans zijn padje, op een prachtige plek overigens, met wilde bloemen en vergezichten aan alle kanten. Het bleek ook het laatste stukje te zijn van het mountainbikegeploeter. Op de allerlaatste steen is het misgegaan. We reden, gleden en liepen naar beneden waar de winkel uitgestorven bleek te zijn.
Vlak voor het dorp verderop kwam een busje aan vol met vrouwen die daar uitstapten met boodschappen. Ik vroeg de man van het busje transport voor Frans maar hij sprak geen Frans. Wel gaven de de vrouwen ons twee warme stokbroden als troost.
Even later kwam er een niet te oude man op een zeer oude brommer aan die wel goed Frans sprak en hij begon meteen te regelen. De chaufeur van het busje kwam even later terug en die ging Frans met zijn fiets vervoeren naar Nefza, waar een 'fietsenmaker' was.
Wij gingen in vliegende vaart achter ze aan op een nu mooie asfaltweg die ook nog eens voornamelijk afdaalde. Na een kilometer of 15 reden we plots langs de garage waar een man met Frans' fiets bezig was. Het winkelcafeetje ernaast had koffie en snacks en na een half uur gerommel was de fiets zodanig opgekalefaterd dat we verder konden. Naar nefza waar ook de beoogde pizzeria dicht was maar waar we een goedgevulde soort wrap aten.

Nefza uitrijdend ging het weer mis en bleek de ketting van Frans zich onherroepelijk te hebben vastgeklonken tussen spaken en achterbladen. Er werd nieuw vervoer geregeld. Een wat haveloze man met een smerige pickup was bereid naar Tabarka te rijden. Het adres en de lokatie waren inmiddels door de host aan ons doorgegeven. Om half zes waren zowel Frans als de fietsers die voor het gemak de grote weg hadden gevolgd binnen in de kleine woning met het grote terras met fantastisch uitzicht en konden we gaan do**hen en eten aan de haven.
Morgen rust- en reparatiedag.

22/04/2025

Wie aan Tunesie denkt, denkt aan woestijn, stoffige wegen en steden, minaretten, couscous, overblijfselen uit de oudheid desnoods, stranden natuurlijk, maar niet aan groene heuvels en dichte naaldbossen. Toch hebben we vandaag de hele dag daar doorheen gereden, over voornamelijk kleine wegen met magistrale zichten op de zee ver onder ons.

Het was direct de zwaarste etappe vandaag, een echte mountainbikerit over onregelmatige scherpe stenen en soms over zand zo rul dat fietsen niet meer mogelijk was. En als het asfalt was ging het vaak omhoog en nog steil ook en zaten er gemene gaten in de weg.
Vooral de eerste kilometers waren zwaar. Het ging vanuit Bizerte gelijk omhoog en op het platteland werd het meteen onverhard. Na 30 km manoeuvreren, sleuren en soms duwen, bereikten we - na dik tweeeneenhalf uur - een dorpje met café annex winkeltje, precies op tijd.

De uitbater begroette ons als oude vrienden, wat we hier voortdurend meemaken en wat niet zo vreemd is omdat we waarschijnlijk zorgen voor een omzet die de gemiddelde dagopbrengst ruim passeert. Dat we na een half uur laven - aan koffie, thee, water, frisdrank, sandwiches, chocola, yoghurtjes en wat we nog meer uit de winkel mee naar buiten nemen - zo'n 6 a 7 euro afrekenen zegt veel over het welvaartspeil van het land. De weg er vandaaan leidde door prachtige groene heuvels vol bloemen met een zicht op de zee die zo'n 300 meter lager lag.

Na een aantal steile en ook lange klimmetjes kwamen we om half 3 op een punt waar we van de wg afmoesten die al een tijdje vals plat omhoog ging. De honger begon te knagen en we besloten de grote weg te blijven volgen. Weer kwam het cafe (ben Khalid) precies op tijd. Even later konden we toch de weg af naar een meer waar een meer waar een kleine weg direct over heen leek te lopen. Bij aankomst bleken er ook stukken van de weg in het meer onder het wateroppervlak te liggen, maar we konden er overheen met maar een klein beetje natte voeten tot gevolg.

In cap serrat, waar we om half zes binnen kwamen, heb je het strand volledig voor je zelf.
Jammer dat de temperatuur niet zodanig is dat we de zee in silden duiken, maar ik ben na Engeland in augustus al lang blij dat ik de hele dag in de zon en in een t-shirt heb kunnen fietsen. De rest van de week wordt het nog een aantal graden warmer en blijft de zon onafgebroken schijnen. Morgen rijden we naar de grens met Algerije, waar we van een rustdag gaan genieten.

21/04/2025

Zoals afgesproken regende het zachtjes toen wij na het vaste ontbijt om half 10 vetrokken, tegen de wind in nasr het noorden richting de noordelijkste stad van Afrika, Bizerte.
Ons vaste ontbijt sprokkelen we de avond tevoren bij elkaar in een of twee van de kleine winkeltjes die in elke Tunesische buurt te vinden zijn: eieren, brood, boter om te bakken, oploskoffie, melk en yoghurtjes.

Het regende niet de hele tijd maar wel regelmatig en in combinatie met de stukken weg die min of meer toch onverhard waren, leverde dat smerige fietsen en smerige fietsers op.
Gerard stampte als vanouds tegen de wind in op de vlakke wegen, door een soort wetlands omzoomd. Steltkluten banjerden er door het water totdat drie grote honden ze verjoegen. Even later passeerden we een slagboom waar een man in een hokje ons wilde verhinderen door een nieuw opgezet villawijkje te rijden dat daar onverwacht was neergesmeten, onduidelijk voor wie.

Na 32 km zaten we in cafe Wolf aan de koffie in het authentieke, rommelige en drukke plaatsje Kalaat el-Andalous, waar de slager een zwarbonte koeienkop heeft opgehangen en ondanks het weer iedereen zich op straat lijkt te bevinden. Opvallend is dat ook in dit soort dorpen geen meisje onder de 40 met een hoofddoek op loopt.

Het vlakke land maakte even plaats voor heuvels voor het dorp el Alia en we bereikten daarna afdalend eerst een binnenwater of Baai en, bij Bizerte, de echte zee. Een hoge brug leidde over de scheiding tussen die twee en gaf uitzicht op de vuurtorens aan de ene kant en flinke schepen in de haven aan de andere. We reden naar de oude haven met psstelkleurige oude huizen langs de andere kant, klinkers op de straat en kleine vissersbootjes in het water.

Onze gastheer Ridha kwam ons halen na een appje en leidde ons snel door een doolhof van straatjes naar ons huis in de Kashbah, na de oude haven de andere attractie van de stad.
We waren al om 3 uur binnen en konden zowel onszelf als onze kleren daar wassen. Om half zes zaten we aan de mooie kant van de oude haven buitengewoon goed vis te eten in wat de duurste tent wat stad moet zijn, maar waar we toch niet meer dan 15 euro de man spendeerden aan een maaltijd met buiten die vis ook nog twee voorgerechten en een dessert. Zoals overal hier stikt het in Bizerte van de katten die te eten krijgen en ook als vuilnisopruimers fungeren.
De zon scheen weer maar het werd snel fris op het terras, de regenrit was vermoeiend en morgen is de etappe uitdagend, dus we liggen er vandaag vroeg in.

20/04/2025

Het weerbericht zegt dat het vanavond om 10 uur gaat regenen en dat het morgen ook regent. Het weer krijgt van weeronline een zesje met hooguit 18 graden. De rest van de dagen hier in Tunesie krijgt een 9 of 10 met 23 tot 25 graden en zon.
Rond het middaguur op het place de la victoire aan de rand van de Medina van Tunis kunnen we ons dat nauwelijks voorstellen als we een cappaccino drinken in de schaduw op een terrasje.

In de Medina liepen we eerst door een souk, een gedeelte waar kooplui hun waren hebben uitgestald in de kronkelige steegjes. Kruiden en olien, stenen en sierraden, maar ook nepmerkkleding en speelgoed.
Richting de grote moskee werd het rustiger en werden de witgepleisterde huizen soms verrast door een overhangende bloemenpracht van paarse bougainville of rode of gele bloesem en viel het zonlicht scherp maar slechts op beperkte plaatsen op de muren. In een van de paleizen konden we binnen kijken en het bleek een muziekschool. Onvaste vioolklanken klonken er en in een kantoortje zat een man te schrijven. Vlak boven hem stond op een oranje muur geschreven: Musique, c'est bruit qui pense. (Muziek is herrie die denkt).

Voor de moskee was een pleintje en aan de andere kant daarvan leidde een trap via een kledingzaak vol kleurige gewaden en jurken naar een hoog terras met uitzicht waar je arabische koffie kon krijgen en muntthee met amandelen.
Bij een ander mooi moskeetje kon je eten in een zijsteeg. Voor 4 euro eet je je vol aan een smakelijke shakzuka - een in een soort tomatensaus gestold ei met merguez en paprika dat je met stokbrood eet.

Na flink verder rondzwerven kwamen we de Medina weer uit en liepen we ook nog even door de moderne stad. We kochten vuiniszakken om de fietsdozen, die buiten moeten staan, af te dekken. De taxi terug - toch zo'n 30 km - kostte net als op de heenweg zo'n 5 euro voor met zijn vieren.
In de avond vonden we een lekkere couscous met hele dorade in een hippe tent met rommelige arty inrichting en echte arabische muziek. Ze verkochten geen coca cola omdat ze Palistina vrij wilden hebben.

Om 10 uur begon het zachtjes te regenen.

19/04/2025

22000 stappen later zitten we onderuit in ons Airbnb met zwembad aan de rand van Sidi Bou Said. We hebben Sidi Bou Daid gezien, het pittoreske blauwwitte dorp op de klif hoog boven de baai en genoten van de uitzichten in Cafe Nattes en Cafe des Delices, de beroemdste plekken van het dorp. En we zijn steil over een wild trappenpad kronkelend naar beneden gegaan - er gingen ook jonge stellen met kinderwagens die moeilijke weg naar de jachthaven en het strand waar een enkeling zich al in het water waagde, waaronder een volledig geklede vrouw. (Ook zagen we nog een vrouw in Burka maar verder zijn de vrouwen inTunesie erg westers gekleed) Een man verkocht er thee en turkse koffie en er was meer bedrijvigheid. Het was aangenaam zomerachtig maar nooit te warm

Het was wel moeilijk om een taxi te pakken te krijgen en we liepen ook hele stukken langs weinig aantrekkelijke wegen tot een taxi ons eindelijk mee kon nemen naar het antieke Carthago. De eerste plek hadden we uitvoerig bekeken en ervaren en we zochten de weg naar de tweede, veel verderop, toen een taxichauffeur ons vertelde dat dat allemaal veel te ver was om te lopen. Omdat ook onze huid al te lijden had onder de felle zon en onze zonnebrand nog met de fietsen onderweg was vanuit Frankfurt, besloten we in te gaan op zijn voorstel ons voor 25 dinar de man met zijn taxi te brengen van de ene naar de andere site en tussendoor op ons te wachten.

Dat gaf maar weer eens aan hoezeer we gisteravond waren opgelicht door de chauffeur met zijn nachtmeter die snel opliep naar 160 dinar, ruim 50 euro. Van la Goulette naar het vligveld hoefden we maar 13 dinar te betalen en 's middags terug vanuit de luchthaven weer 50. Daar vonden we onze fietsen die door een door onze host geregelde jongen in een pickup werden teruggebracht.

Wat een feest is een wandeling door de ver verspreid liggende overblijfselen van het machtige Carthago, door de Romeinen verwoest en herbouwd en nu vind je er nog zoveel ouds en moois tussn het groen van de natuur die toch langzamerhand terrein terug wint op de menselijke beschavingsdrift. We bezochten de baden van Antonius waar nog heel veel van over is, de romeinse villas met complete mozaiekvloeren maar ook de grafstenen van de kinderen die door de Carthaagse priesters waren geofferd.

In de avond aten we in el Bey, een veredelde snackbar aan het eind van onze straat met vreselijk lekker eten - veel beter dan in al die beroemde plekken in Sidi Bou of de door de taximan asnbevolen tent in ls Goulette.

Club Gerrit Reizen

30/04/2025

29/04/2025

27/04/2025

26/04/2025

25/04/2025

23/04/2025

22/04/2025

21/04/2025

20/04/2025

19/04/2025

Adres

Website

Meldingen

Contact

Snelkoppelingen

Delen

Type