03/05/2025
Ver weg, waar de wind zacht over de duinen strijkt en de zee nog net te horen is, ligt een plek die de tijd stil laat staan, het Vredenhof. Hier, tussen het ruisen van de bomen, rusten zij die de zee niet losliet. Drenkelingen, soldaten uit verre landen, sommigen met een naam, anderen anoniem. Zij vonden hier, op Schiermonnikoog, een laatste rustplaats.
Eens spoelden ze aan, gebracht door de golven of achtergelaten door de oorlog. Hun verhalen zijn vervaagd, maar hun aanwezigheid blijft. Nederlanders, Duitsers, Britten. Onder dezelfde hemel, in dezelfde aarde. De vlaggen op hun graven vertellen van verre thuishavens, maar hier zijn ze één geworden met het eiland.
Nu staat er, tussen de eenvoudige kruisen, iets nieuws: een bak met de Tara Tulpen. Hun fel gekleurde bloemblaadjes dansen in de wind, als een zacht eerbetoon aan hen die nooit thuiskwamen. De tulp draagt de naam van een meisje dat tijdens een ongeluk bij Terschelling overleed. Haar naam leeft voort in deze bloemen, net als de herinnering aan allen die hier liggen.
Dit is geen plek voor haast. Het is een plek om even stil te staan. Om te luisteren naar de stilte, om te denken aan hen die de zee opeiste. Aan hen die vochten en vielen, aan hen die verdwaalden in de golven. In een wereld die almaar doorraast, fluistert het Vredenhof: "Blijf even. Herdenk. Wees dankbaar voor de vrede die er nu is. Op 4 mei herdenken we en op 5 mei vieren we. En juist dat hebben we vandaag weer een beetje nodig..
Kom je ook een keer langs?Loop zacht, pluk geen bloemen, maar neem iets mee:
Het besef dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.
(Tekst uit een blog van Marieke, geschreven zittend op het bankje bij Het Vredenhof, Deepseek heeft me even geholpen om de foutjes eruit te halen. Wilde ik toch even melden, maar de woorden van mij)
